Τι όμορφος που είσαι όταν κλαις...

Αίσθηση προκάλεσαν τα δάκρυα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, όταν αναφέρθηκε στο Μνημόνιο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο συνέδριο της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας. 

Τα δάκρυα του κ. Χριστόφια σχολιάστηκαν πολύ. 
Η Ιστορία θα κρίνει, αν η προσφυγή της Κύπρου στον Μηχανισμό Σταθερότητας ήταν σωστή και αν η στάση του Δημήτρη Χριστόφια –στην διάρκεια της θητείας του- ήταν πατριωτική ή κομματική. 

Θα πρέπει, όμως, όλοι να αντιληφθούν πως ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είχε άλλη επιλογή από τα δάκρυα, για να δείξει στους Κύπριους αδελφούς πόσο συντετριμμένος είναι. 

Ο κ. Χριστόφιας είναι κομμουνιστής –τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί δεν γίνεται να είσαι κομμουνιστής σε ...
κομμουνιστικό κόμμα που είναι αστικό-, οπότε δεν μπορούσε να αναφερθεί στην εθνική ανωτερότητα των Κυπρίων που μπορούν να κάνουν θαύματα. 

Δεν γίνεται να δηλώνεις κομμουνιστής και να μην είσαι διεθνιστής. Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να λέει για τους μοναδικούς και αξεπέραστους Έλληνες –που είναι τόσο αξεπέραστοι που έκαναν ξανά κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Σαμαρά- αλλά ο Δημήτρης Χριστόφιας, που είναι κομμουνιστής άνθρωπος, δεν μπορεί να λέει τέτοια πράγματα. 

Επίσης, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν μπορούσε να μιμηθεί τον Αντώνη Σαμαρά και να λέει πως μιλάει με τον Θεό και πως οι Κύπριοι θα τα καταφέρουν με τη βοήθεια της Παναγίας, γιατί δεν γίνεται να είσαι ταυτόχρονα και κομμουνιστής και θεούσα. 

 Βέβαια, ο Χριστόφιας –που υποτίθεται πως είναι κομμουνιστής- έχει δηλώσει πως είναι πιστός χριστιανός και ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα. 
 Οι κομμουνιστές ηγέτες στην Κύπρο είναι πιο αστείοι και από την ηγεσία του ΚΚΕ. 
Αν αυτοί είναι κομμουνιστές, εγώ είμαι ο Τσε Γκεβάρα. 

Οπότε, αφού αποκλείστηκαν –λόγω δήθεν κομμουνιστικής ιδιότητας- το εθνικιστικό παραλήρημα και ο Θεός με την Παναγία, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είχε άλλη επιλογή από το να καταφύγει στα δάκρυα. 

Είναι γνωστό πως οι Έλληνες είναι κλαψομούνηδες και γουστάρουν τις μελούρες, αφού μεγαλώνουν με ταινίες που η Βουγιουκλάκη είναι φτωχή και έχει έναν πολύ άρρωστο πατέρα και εφτά αδέρφια που πεινάνε. 
Οπότε, επειδή και οι Κύπριοι Έλληνες είναι, ο Χριστόφιας το έριξε στην κλαψομουνίαση -που έχει πέραση στους Έλληνες-, για να πει πως πρέπει να σωθούν οι κυπριακές τράπεζες. 

Βέβαια, οι κομμουνιστές που έχω γνωρίσει εγώ δεν ήταν κλαψομούνηδες -αλλά περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι- αλλά οι κομμουνιστές στα κομματικά μαγαζάκια έχουν και μια Βουγιουκλάκη μέσα τους με πολύ Νίκο Ξανθόπουλο και μπόλικη Μάρθα Βούρτση. 

Οπωσδήποτε, ένας δεξιός ηγέτης έχει περισσότερες επιλογές στο πώς θα υποστηρίξει το Μνημόνιο στους ιθαγενείς –αφού μπορεί να τους φλομώσει με εθνικιστικές κορώνες και κηρύγματα για το Θεό και την Παναγία-, ενώ ένας κομμουνιστής ηγέτης δεν έχει άλλη επιλογή από τα δάκρυα. 

Η παραίτηση από το κυβερνητικό αξίωμα αποκλείεται γιατί αυτή είναι μόνο για αξιοπρεπείς ανθρώπους, και δεν υπάρχουν και πολλοί στις μέρες μας. 

 (Θυμάμαι πάντα εκείνη τη φράση από το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, «Η Εντολή», για τους Έλληνες κομμουνιστές που έχασαν τη ζωή τους αλλά κέρδισαν τα όνειρά τους γιατί δεν έμαθαν ποτέ τι έγινε μετά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους Κύπριους αγωνιστές. «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά». Άλλοι έχυσαν το αίμα τους κι άλλοι σώζουν τις τράπεζες.)

πηγη