Απειλή για το σύστημα το ΚΚΕ???

Ως εκβιασμό και τρομοκράτηση εκ μέρους του συστήματος μπροστά στην αδυναμία του να διαχειριστεί την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εκλαμβάνει το ΚΚΕ τις «εκκλήσεις» για συναίνεση προκειμένου να δοθεί η επόμενη δόση του δανείου και πιθανότατα το νέο πρόσθετο δάνειο που θα συνοδευτεί από ένα νέο, ακόμα σκληρότερο μνημόνιο.
Δεν αποτελεί κάτι καινούργιο βέβαια η θέση του Περισσού όταν λέει ότι η απάντηση του κόσμου της εργασίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, την ώρα που αυτό ζυμώνει για μια ακόμη φορά την ιδέα της εθνικής συνεννόησης και της συναίνεσης, πρέπει να είναι η λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και η συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Αντιθέτως ...
την επαναλαμβάνει για μια ακόμη φορά με αυτοπεποίθηση εκτιμώντας ότι ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος, όπως απεικονίζεται στις δημοσκοπήσεις και τα μεγάλα ποσοστά της αδιευκρίνιστης ψήφου, ενισχύουν τους φόβους του συστήματος και το οδηγούν στον εκβιασμό συναίνεσης για να μπορέσει να προχωρήσει.
Ειδικότερα, σε αυτό το σκηνικό, η ηγεσία του Περισσού εκτιμά ότι το σύστημα έχει μεγάλο πρόβλημα διαχείρισης της κρίσης σε συνθήκες που αυτή υπερβαίνει τα σύνορα μιας χώρας και απειλεί με μετάδοση: σύμφωνα με την παρέμβαση της Αλέκας στη συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Αττικής της ΚΝΕ, πρόσφατα, «η επίδραση της κρίσης και η μετάδοσή της σε συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης κεφαλαίων, δημιουργίας περιφερειακών διακρατικών ενώσεων αλλά και τέτοιας διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες».
Υπ’ αυτό το πρίσμα παρακολουθεί το ΚΚΕ τα διάφορα σενάρια αναδιάταξης των πολιτικών δυνάμεων εκτιμώντας ότι, στη σκέψη των κύκλων που ασκούν πιέσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας, προτιμότερη είναι η συνεργασία μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Παρόλο που η Ν.Δ., ή ο Σαμαράς πιο συγκεκριμένα, «δεν θέλει να δημιουργήσει τους όρους αυτής της συναίνεσης προ των εκλογών».
Όπως υπογράμμισε σε συνέντευξή της στον ραδιοσταθμό Real FM η Παπαρήγα, «ο επιχειρηματικός κόσμος επιθυμεί αυτή τη συναίνεση» διότι τα μέτρα που θα έρθουν «θα είναι τόσο σκληρά, που χρειάζεται πια να μην είναι ένα κόμμα που παίρνει την ευθύνη και όλοι οι άλλοι να αντιπολιτεύονται».
Τυχοδιωκτισμοί
Ως εκ τούτου «δεν θέλουν μία κυβέρνηση που θα είναι ένα, ας πούμε, κόμμα εξουσίας, ένα σχετικά μεγάλο κόμμα, με ένα μικρότερο, γιατί ξέρουν ότι θα υπάρχουν τυχοδιωκτισμοί από την πλευρά του μικρότερου, εκβιασμοί κ.λπ. Επομένως προτιμούν τα δύο κόμματα και μπορεί να τραβήξουν οπωσδήποτε και τον κ. Καρατζαφέρη».
Την ίδια ώρα, το ΚΚΕ θεωρεί εαυτόν το μόνο σοβαρό αντίπαλον δέος και για την ακρίβεια θεωρεί ότι αποτελεί τη μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη που το κυρίαρχο «αστικό» δικομματικό σύστημα πραγματικά φοβάται, υπολογίζοντας και την «ευρύτερη επίδρασή του στην κοινωνία και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Ενδεικτική είναι και η φράση που χρησιμοποιείται συχνά στο πλαίσιο της κομματικής ρητορικής ότι το «το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι».
Αντιθέτως είναι πεποίθηση των στελεχών και των μελών του ότι η ενίσχυσή του ασκεί πίεση στα κόμματα της αντιπολίτευσης που οι κυρίαρχες δυνάμεις θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως «μαξιλαράκια» ή «αναχώματα». Ως τέτοιες δυνάμεις το ΚΚΕ θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τις οποίες εκφράζει τη θέση ότι δεν απειλούν το σύστημα, αντιθέτως υπολογίζονται ως οιονεί συνεταίροι του, ακόμη κι αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί ανοιχτά!
Σε κάθε περίπτωση, σε συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού κι εκτόξευσης της αδιευκρίνιστης ψήφου, το ΚΚΕ εμφανίζει δημοσκοπική σταθερότητα και αυξημένη συσπείρωση, καθώς και δυνατότητα να απορροφά μέρος της διαμαρτυρίας απέναντι στα κόμματα εξουσίας, παραμένοντας τρίτη πολιτική δύναμη.


Καμπανάκι για καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων
Αυτή την ώρα λοιπόν που τα σενάρια κι οι εκβιασμοί πάνε κι έρχονται με επίδικο για μια ακόμη φορά τη χρεοκοπία, το ΚΚΕ αντιτείνει τη δική του πρόταση για έξοδο από την κρίση.
Όπως το έθεσε η Αλέκα Παπαρήγα στην παραπάνω συνέντευξή της, η πρόταση το υ ΚΚΕ αυτή τη στιγμή «κολλάει» στους συσχετισμούς δύναμης αφού τη λαϊκή πλειοψηφία την έχουν το ΠΑΣΟ Κ και η Ν.Δ. Από την άλλη, είπε ότι είναι και φιλολαϊκή και ρεαλιστική, δεδομένου ότι λαμβάνει υπόψη τις αναπτυξιακές και παραγωγικές δυνατότητες της χώρας που σήμερα αγνοούνται από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.
Σχολιάζοντας μάλιστα το «Ζάππειο 2», σημείωσε ότι η πρόταση Σαμαρά δεν μιλάει για καθολική οικονομική ανάπτυξη, ούτε για τη βιομηχανία, αλλά «έχει επιλέξει κάποιους κλάδους», όπως τις κατασκευές, τις εξαγωγές και τον τουρισμό, «δηλαδή στο ίδιο μοτίβο του ΠΑΣΟΚ».
Λέγοντας πως το ΚΚΕ είναι κατά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και όχι
κατά της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, η Παπαρήγα χτύπησε το καμπανάκι, τονίζοντας πως στοιχεία, όπως ο ορυκτός και ο φυσικός πλούτος, ανεπτυγμένοι βιομηχανικοί κλάδοι, αγροτική παραγωγή κ.λπ., είναι δυνατότητες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανάκαμψη σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας.
Όμως αντ’ αυτού σήμερα καταστρέφονται παραγωγικοί κλάδοι, σύγχρονες βιομηχανικές μονάδες και έμπειρο παραγωγικό δυναμικό...

http://www.topontiki.gr/article/17076